Co dalej z redukcją gazów cieplarnianych po 2012 roku?

Dowiedz się jakie kroki powinny zostać przedsięwzięte w celu stworzenia właściwych regulacji międzynarodowych. Jakie są kluczowe elementy negocjacji międzynarodowych? Zapraszamy do lektury!

Zgodnie z zapisem Protokołu z Kioto, w 2012 roku kończy się jego obecna faza. Po tym czasie powinno wejść w życie porozumienie, które określi nowe cele na okres po 2012 roku. Proces negocjacyjny nad protokołem „post-2012” rozpoczął się formalnie podczas Konferencji Stron Konwencji Klimatycznej na Bali w 2007 roku i powinien zakończyć się w 2009 roku w Kopenhadze (rys. 3).

Rys. 3 Schemat ideowy procesu negocjacji porozumienia o redukcji gazów cieplarnianych po roku 2012

Uważa się, że emisja gazów cieplarnianych powinna być ograniczona globalnie o co najmniej 50% do 2050 roku w stosunku do roku bazowego 1990. Kraje uprzemysłowione powinny podejmować działania, aby ograniczyć emisję w skali 60-80%, umożliwiając w ten sposób krajom rozwijającym się wzrost emisji bez przekroczenia poziomu temperatury o 2ºC [1]. Szczyt emisji przypadłby na lata 20-te XXI wieku i po tym okresie także kraje rozwijające powinny dążyć do ustabilizowania lub redukcji emisji.

Wydaje się także uzasadnionym, aby dokonać rewizji zobowiązań w stosunku do krajów rozwijających się, gdyż obecnie w ramach Protokołu z Kioto nie ciążą na nich żadne wiążące wymagania. Jedna z propozycji prowadzi do podzielenia ich na co najmniej cztery grupy. Szczególnie ważną rolę pełnić powinny kraje nowouprzemysłowione (np. Korea Południowa) i kraje szybko uprzemysławiające się (np. Chiny, Indie i Brazylia). Pozostałe kraje, a zwłaszcza kraje o najniższym dochodzie narodowym, nie byłyby zobowiązane do redukcji emisji. Dwie pierwsze grupy powinny podjąć wiążące zobowiązana ilościowe, jednak pod warunkiem, że kraje uprzemysłowione podejmą się znacznego ograniczenia emisji i będą wspierały finansowo oraz technologicznie kraje rozwijające się. Zobowiązanie to powinno przede wszystkim dotyczyć krajów wysoko uprzemysłowionych np. USA. W grupie krajów uprzemysłowionych znajdują się także kraje o gospodarkach w okresie transformacji, które powinny mieć wiążące zobowiązania oraz możliwość finansowego uczestnictwa w pomocy krajom rozwijającym się.

W dwuletnim procesie negocjacji kluczowymi zagadnieniami będą przede wszystkim:

• ustalenia pułapu dopuszczalnej globalnej emisji gazów cieplarnianych w celu zapewnienia stabilizacji koncentracji na odpowiednim poziomie;
• rozdział odpowiedzialności poszczególnych krajów za osiągnięcie wyznaczonego celu, zgodnie z zasadą – wspólna odpowiedzialność, zróżnicowane zobowiązania;
• zaproponowanie skutecznych mechanizmów rynkowych oraz finansowych dla osiągnięcia przyjętych zobowiązań.