Kobiety jak ziarnka quinoa.

Jak kobiety z plemienia kichwas stawiły czoła spółkom naftowym.

Tankujemy benzynę na spokojnych stacjach. Raczej nie chcemy wiedzieć (a ci co wiedzą, nie chcą pamiętać), jaki koszt środowiskowy i społeczny wiąże się z wydobyciem ropy naftowej w Nigerii czy dorzeczu Amazonki. Łamanie praw człowieka, zanieczyszczenie rzek, powietrza i gleby to koszt, który ponoszą odlegli, anonimowi mieszkańcy terenów roponośnych. Na szczęście nie my.

Problem jest niebagatelny. I jest sprawą płci. Kobiety silniej ulegają skażeniu ropą. Są w stałym kontakcie z wodą – piorą, przygotowują posiłki, myją dzieci. W Ekwadorze zapadalność na raka jest 3 razy wyższa na terenach wydobycia, niż średnia krajowa, Chorują głównie kobiety.

Mężczyźni odchodzą do pracy przy wydobyciu. W Ekwadorze na obszarach wydobycia 65 % matek jest samotnych.

Mogą sobie szukać nowych żon ... ale gdzie indziej.

Kobiety kichwas ze wspólnoty Sarayacu w Ekwadorze (Amazonia) miały dość. Zapowiedziały mężczyznom, że jeżeli pozwolą na ich teren wkroczyć przedsiębiorstwom naftowym, mogą sobie szukać nowych żon...ale gdzie indziej. Nie pozwoliły, jak to określiły, by ich synowie stali się niewolnikami wielkich spółek naftowych.

Podobnie zorganizowały się kobiety huaorani w Amazonii ekwadorskiej – tworzą suwerenność żywieniową i energetyczną swoich społeczności.

W Amazonii to kobiety bronią przed wycinką lasy – wobec przemysłu drzewnego, zabierającego i pustoszącego im ziemie. To stąd, że od wieków zajmują się zbieraniem drewna na opał, są zielarkami, znawczyniami starych rytuałów i bioróżnorodności. Ich życie i życie ich społeczności zależy od lasu.

Również kobiety indyjskie postrzegają las, jako przyjaciela. Kiedy w regionie Uttarakhand (w indyjskiej części Himalajów) przemysł drzewny rozpoczął grabież lasów, kobiety objęły drzewa ramionami, by uchronić je przed wycinką. Tak narodził się ruch Chipko, który w hindi oznacza “uścisk”.

Pierwsze zdjęcie: Indianka na rynku w Otavalo (Ekwador). Fot: flickr