Konferencja Klimatyczna na Bali (2007)

Dowiedz się co zostało ustalone w trakcie Konferencji Klimatycznej na Bali w 2007 roku.

W grudniu 2007 roku odbyła się XIII Konferencja Narodów Zjednoczonych ws. Zmian Klimatu na indonezyjskiej wyspie Bali. Mimo ambicji i oczekiwań społeczeństwa obywatelskiego całego świata, spotkanie przyniosło duże rozczarowanie.

Podpisane przez ponad 190 państw porozumienie tzw. „balijska mapa drogowa” [1], wyraża co prawda konieczność przeciwdziałania globalnym zmianom klimatu, ale nie wyznacza warunków do uzyskania mocnego i odpowiedniego do skali zagrożenia porozumienia po roku 2012. Wyniki negocjacji nie są progresywne i nie wychodzą poza cele zapisane w Konwencji Klimatycznej.

Podczas spotkania ustalono, że ścieżką dla negocjacji porozumienia „post-2012” powinny być „działania mające na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, podejmowane przez kraje rozwijające się, zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju, wspierane i umożliwiane dzięki technologii oraz wymianie doświadczeń, w sposób mierzalny, możliwy do zrelacjonowania oraz w dający się zweryfikować sposób”.

Jednak różne kraje różnie interpretują znaczenie tych słów

Kraje rozwijające się uważają, że określenie „mierzalny, możliwy do zrelacjonowania oraz dający się zweryfikować” powinno odnosić się do wsparcia ze strony krajów rozwiniętych.

Natomiast kraje rozwinięte są zdania, że tego samego powinno się wymagać od działań podejmowanych przez kraje rozwijające się.

Po dwóch tygodniach ciężkich negocjacji, przede wszystkim w wyniku sprzeciwu Stanów Zjednoczonych, Indii, Chin, Kanady, Japonii i Australii, przyjęto porozumienie, które w swojej głównej części nie zawiera najważniejszego celu, jakim powinno być zobowiązanie do poszukiwania porozumienia do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych przez kraje rozwinięte w zakresie 25-40% do 2020 roku.

Nie rozstrzygniętą pozostawiono również kwestię redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa o najbardziej dynamicznym wzroście emisji np. Indie czy Chiny.