UE a zobowiązania Protokołu z Kioto

Mimo ambitnej polityki UE oraz pozycji lidera w sprawach ochrony klimatu na arenie międzynarodowej, sytuacja wewnątrz Unii Europejskiej jest dużo bardziej zróżnicowana.

Zgodnie z Protokółem z Kioto 15 krajów „starej” UE [1] zobowiązały się do łącznej redukcji emisji gazów cieplarnianych o 8% pomiędzy rokiem 1990 a średnią roczną 2008-2012, przy czym odpowiedzialność poszczególnych krajów UE-15 jest różna, od redukcji o 28% w przypadku Luksemburga do wzrostu o 27% w przypadku Portugalii i została uzgodniona w procesie tzw. burden sharing [2].

Do 2006 roku UE-15 udało się zredukować emisję gazów cieplarnianych w stosunku do 1990 roku jedynie o 2,7%, przy czym w skali całej obecnej UE-27 wskaźnik ten wynosi 7,7% [3]. Jednakże, dystans do osiągnięcia przez UE-15 celu, jakim jest redukcja emisji o 8%, wynosi ciągle ponad 5,3% (patrz rys. 4). Ten niekorzystny obraz może poprawić fakt, że kalkulacja ta nie obejmuje redukcji emisji w wyniku realizacji projektów prowadzonych przez kraje UE-15 poza ich granicami, w ramach elastycznych mechanizmów z Kioto (JT, CDM). Nowe kraje członkowskie posiadają indywidualne zobowiązania i, z wyjątkiem Słowenii, nie będą miały trudności z ich wypełnieniem. Pozostałymi krajami wśród członków UE, które nie będą miały większych trudności z wypełnieniem celów Protokołu z Kioto są: Szwecja, Francja, Wielka Brytania i Grecja. Pozostałe na czele z Hiszpanią, Luksemburgiem i Austrią są dalekie osiągnięcia celów.

Rys. 4. Dystans do osiągnięcia celów redukcyjnych z Protokołu z Kioto dla państw Unii Europejskiej w roku 2006 (w procentach)

Źródło: Greenhouse gas emissions trends and projections in Europe 2008. Uwaga: Dystans do osiągnięcia celów w zakresie redukcji emisji przyjętych przez UE-15 i poszczególne kraje jest obliczony na podstawie danych o emisji w roku 2006 oraz prognozowanej (hipotetycznej) wartości emisji w roku 2010 z uwzględnieniem redukcji wynikającej z wprowadzenia mechanizmów z Kioto.