UE przed Kopenhagą

Stanowisko UE to dla Polski bardzo ważny aspekt negocjacji, bowiem to w tym obszarze musimy się odnaleźć. Jakie zatem jest stanowisko UE przed nadchodzącymi negocjacjami?

Podczas konferencji w Poznaniu zdecydowanie osłabła dotychczasowa pozycja UE, jako lidera w procesie negocjacji. Nie dość, że UE jedynie powtórzyła stanowisko ze spotkania na Bali, to również nie wysunęła żadnych konstruktywnych propozycji w czasie negocjacji. Dodatkowo, pozycję UE osłabiła wewnętrzna dyskusja dotycząca Pakietu energetyczno-klimatycznego, która toczona była równolegle do trwającej w Poznaniu konferencji. Mimo zapewnień, że kryzys finansowy nie ma wpływu na negocjacje, to wyraźnie państwa rozwinięte (w tym Unia Europejska) głosiły zdecydowanie bardziej ostrożne stanowiska.

W dniu 28 stycznia 2009 roku Komisja Europejska przedstawiła propozycję [1] dotyczącą globalnego porozumienia o redukcji emisji gazów cieplarnianych w Kopenhadze.

Wśród najważniejszych postanowień pojawiły się aspekty dotyczące:

• redukcji emisji przez kraje rozwinięte o 20-45% do roku 2020 oraz o 80-95 % do roku 2050;
• redukcji emisji przez kraje rozwijające się o 15-30% do roku 2020 w stosunku do scenariusza BAU;
• ograniczania wycinania lasów tropikalnych o co najmniej 50% do roku 2020;
• konieczności opracowania przez kraje rozwijające się (poza najbiedniejszymi) strategii rozwoju, w oparciu o model gospodarek niskowęglowych;
• zwiększenia wydatków na inwestycje ograniczające emisje gazów cieplarnianych do 175 mld rocznie w roku 2020 (ponad połowa ze środków ma być wydatkowana w krajach rozwijających się);
• wsparcia dla krajów najbardziej potrzebujących pomocy w adaptacji do zmian klimatu (w 2013 roku ponad 5 mld euro, a w 2020 roku ponad 10 mld euro);
• innowacyjnego finansowania w ramach systemu handlu emisjami;
• utworzenia przez UE do roku 2015 rynku emisji związków węgla obejmującego państwa OECD, a od 2020 także największe gospodarki wschodzące, a potem cały świat.

W dniu 4 lutego 2009 roku Parlament Europejski przedstawił rekomendacje [2], w których wzywa do:

• utrzymania celu zatrzymania wzrostu temperatury poniżej 2ºC i ograniczenia emisji przez EU i inne kraje rozwijające się o 25-40% do roku 2020 i minimum 80% do 2050 roku;
• obowiązkowego wzrostu efektywności energetycznej o 20% do roku 2020;
• ustalenia długoterminowego celu zeroemisyjnych budynków dla mieszkalnictwa do 2015 roku, a budynków publicznych do 2020 roku;
• wsparcia UE i krajów członkowskich w dziedzinie badań i rozwoju nowych technologii wytwarzania energii (ogniwa paliwowe, systemy hybrydowe, wodorowe, elektryczne, itd.);
• ustalenia przez Komisję Europejską celu redukcji emisji gazów cieplarnianych dla sektora rolnictwa;
• zapewnienia przez kraje członkowskie mieszkańcom Unii darmowych audytów energetycznych;
• stworzenia systemu informowania konsumentów o tzw. śladzie węglowym produktów i usług.